Το παιχνίδι με τη Μόσχα
Σύνοψη
Τον Φεβρουάριο του 2022 η Μόσχα έστειλε πολύ λίγες δυνάμεις στην Ουκρανία, χωρίς πρόθεση κατάληψης και ελέγχου του εδάφους. Δυτικοί παρατηρητές προέβλεψαν ότι θα ξέμεναν από πυρομαχικά, εξοπλισμό και στρατιώτες.
Η Μόσχα δεν επεδίωκε την εδαφική υποταγή ή κατάκτηση. Η Μόσχα πίστευε ότι ένα ουδέτερο ουκρανικό έθνος-κράτος θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μαξιλάρι μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
Η καταστροφή της Ρωσίας, με πόλεμο δι' αντιπροσώπων, υποστηριζόμενο από την Ουάσιγκτον, αποδείχτηκε γελοία. Η Μέρκελ είπε ξεκάθαρα ότι οι συμφωνίες του Μινσκ, ήταν για να κερδίσουν χρόνο προετοιμασίας. Αυτό ήταν αρκετό για τη Μόσχα ώστε να απορρίψει τις υποσχέσεις της Δύσης ότι θα σεβαστεί ποτέ, πόσο μάλλον να επιβάλει, την ουκρανική ουδετερότητα.
Σχετικά με το ενδεχόμενο διαπραγματεύσεων ο Λαβρόφ δήλωσε: "Είμαστε έτοιμοι [για διαπραγματεύσεις] ... όμως δεν θα έχουμε παύση των εχθροπραξιών ... οι πραγματικότητες επί του πεδίου έχουν γίνει πολύ διαφορετικές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ανώτεροι στρατιωτικοί ηγέτες της Ρωσίας έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο ρωσικός έλεγχος του ποταμού Δνείπερου είναι απαραίτητος για τη ρωσική εθνική ασφάλεια.
Η Μόσχα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιμείνει σε μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη από τον ποταμό Δνείπερο μέχρι τα ανατολικά σύνορα του ΝΑΤΟ για να αποτρέψει την επανεμφάνιση εχθρικής στρατιωτικής δύναμης στη Δυτική Ουκρανία.
Η στρατηγική της Ουάσινγκτον με καταναγκαστικά μέτρα (οικονομικά, διπλωματικά, στρατιωτικά) σε όλη την Ατλαντική Συμμαχία απέτυχε, και το ΝΑΤΟ είναι αυτό που αποδυναμώθηκε, όχι η Ρωσία.
Ως αποτέλεσμα, το γόητρο της Ουάσινγκτον έχει υποβαθμιστεί σημαντικά, ακόμη και αποδυναμωθεί. Η πεποίθηση της Ουάσινγκτον ότι με τη συνδυασμένη ισχύ της επιστημονικής-βιομηχανικής δύναμης του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να επιτύχει μια στρατηγική νίκη επί της Ρωσίας, εξοπλίζοντας τους Ουκρανούς για να πολεμήσουν για λογαριασμό της, γύρισε μπούμερανγκ.
Αντί να διαμορφώνουν άλλη μια ψευδή αφήγηση για να δικαιολογήσουν τη χρηματοδότηση ενός διεφθαρμένου ουκρανικού κράτους που καταρρέει, η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της θα πρέπει να αμφισβητήσουν τη λογική ενός νέου, δαπανηρού ψυχρού πολέμου που στρέφεται κατά της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και μιας σειράς χωρών με παγκόσμιες απόψεις που αποκλίνουν έντονα από τις δικές μας.
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν δήλωσε: "Είμαστε το πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο, στην ιστορία του κόσμου. Μπορούμε να φροντίσουμε και τους δύο αυτούς [πολέμους]". Ο Μπάιντεν έκανε και κάνει λάθος. Οι πόροι της Αμερικής δεν είναι απεριόριστοι. Η δύναμή μας είναι περιορισμένη.
Το αμερικανικό γόητρο έχει πληγεί. Οι Αμερικανοί χρειάζονται (και πρέπει να απαιτήσουν) μια νηφάλια ανάλυση των γεγονότων, να προσδιορίσουν τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, που να περιλαμβάνουν τις πολιτικές και πολιτιστικές πραγματικότητες που δεν πρόκειται να αλλάξει η Ουάσινγκτον.
Is It Game, Set, Match to Moscow?
The American brand will suffer so long as Washington pretends its capacities are limitless.
Aξίωμα του πολέμου είναι ότι είναι πάντα επιθυμητό να διαθέτει κανείς φιλικό έδαφος πέρα από τα σύνορά του ή την ικανότητα να αποτρέπει τη συγκέντρωση σημαντικής στρατιωτικής ισχύος σε ουδέτερο έδαφος για μια επίθεση εναντίον του δικού του εδάφους. Όταν δεν είχαν τη στρατιωτική δύναμη για να κάνουν, οι Ηνωμένες Πολιτείες διακήρυξαν το Δόγμα Μονρόε με παρόμοιο σκοπό.
Όταν η Μόσχα έστειλε ρωσικές δυνάμεις στην ανατολική Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, το έκανε χωρίς κανένα σχέδιο κατάκτησης ή πρόθεση μόνιμου ελέγχου του ουκρανικού εδάφους. Όπως επεσήμαναν τότε δυτικοί στρατιωτικοί παρατηρητές, η ρωσική δύναμη που επενέβη ήταν πολύ μικρή και ανίκανη για οποιαδήποτε αποστολή πέραν της περιορισμένης επέμβασης για σύντομο χρονικό διάστημα. Στην πραγματικότητα, οι δυτικοί παρατηρητές προέβλεψαν ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα ξέμεναν σύντομα από πυρομαχικά, εξοπλισμό και στρατιώτες.
Η λογική για την περιορισμένη στρατιωτική δέσμευση της Μόσχας ήταν προφανής. Η Μόσχα αρχικά επιδίωκε την ουδετερότητα της Ουκρανίας ως λύση στην εχθρότητα της Ουκρανίας προς τη Ρωσία και τη συνεργασία της με το ΝΑΤΟ, όχι την εδαφική υποταγή ή κατάκτηση. Η Μόσχα πίστευε, όχι αδικαιολόγητα, ότι ένα ουδέτερο ουκρανικό έθνος-κράτος θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μαξιλάρι που θα προστάτευε τη Ρωσία από το ΝΑΤΟ και, ταυτόχρονα, θα παρείχε στο ΝΑΤΟ απομόνωση από τη Ρωσία.
Σχεδόν τρία χρόνια πρακτικά απεριόριστης χρηματοδότησης της Ουάσινγκτον για σύγχρονα όπλα και υποστήριξη με τη μορφή επιτήρησης, πληροφοριών και αναγνώρισης με βάση το χώρο για έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων που αποσκοπεί στην καταστροφή της Ρωσίας, καθιστούν την προσέγγιση αυτή γελοία. Η παραδοχή της καγκελαρίου Μέρκελ ότι οι Συμφωνίες του Μινσκ, που χρηματοδοτήθηκαν από τη Δύση, σχεδιάστηκαν στην πραγματικότητα για να κερδίσουν χρόνο για την Ουκρανία ώστε να ενισχύσει τη στρατιωτική της ισχύ, είναι αρκετή για τη Μόσχα ώστε να απορρίψει τις υποσχέσεις της Δύσης ότι θα σεβαστεί ποτέ, πόσο μάλλον να επιβάλει, την ουκρανική ουδετερότητα.
Όταν ρωτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου σχετικά με το ενδεχόμενο διαπραγματεύσεων με την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε: "Είμαστε έτοιμοι [για διαπραγματεύσεις]. Αλλά σε αντίθεση με την ιστορία της Κωνσταντινούπολης, δεν θα έχουμε παύση των εχθροπραξιών κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Η διαδικασία πρέπει να συνεχιστεί. Δεύτερον, φυσικά, οι πραγματικότητες επί του πεδίου έχουν γίνει διαφορετικές, σημαντικά διαφορετικές". Τι σημαίνουν τα λόγια του Λαβρόφ;
Το 1982, ο στρατάρχης Nikolai Ogarkov, αρχηγός του σοβιετικού γενικού επιτελείου, υποστήριξε ότι ο έλεγχος του ποταμού Ρήνου θα καθόριζε την έκβαση οποιουδήποτε μελλοντικού πολέμου με το ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ανώτεροι στρατιωτικοί ηγέτες της Ρωσίας έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο ρωσικός έλεγχος του ποταμού Δνείπερου είναι απαραίτητος για τη ρωσική εθνική ασφάλεια.
Εκτός από την προσάρτηση ιστορικά ρωσικών πόλεων, όπως η Οδησσός και το Χάρκοβο, η Μόσχα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιμείνει σε μια σύγχρονη αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη από τον ποταμό Δνείπερο μέχρι τα ανατολικά σύνορα του ΝΑΤΟ για να αποτρέψει την επανεμφάνιση μιας εχθρικής στρατιωτικής δύναμης στη Δυτική Ουκρανία. Το αν οι Πολωνοί, οι Ούγγροι ή οι Λευκορώσοι αποφασίσουν να εμπλέξουν τη Μόσχα σε συζητήσεις σχετικά με ουκρανικά εδάφη με ιστορικές συνδέσεις με τις χώρες τους είναι άγνωστο, αλλά η επικείμενη κατάρρευση του ουκρανικού κράτους και των ενόπλων δυνάμεων θα επηρεάσει χωρίς αμφιβολία τις συζητήσεις αυτές.
Η στρατηγική της Ουάσινγκτον έναντι της Μόσχας, αν μπορεί να χαρακτηριστεί στρατηγική, συνίστατο στην οργάνωση καταναγκαστικών μέτρων σε όλη την Ατλαντική Συμμαχία -οικονομικών, διπλωματικών και στρατιωτικών- για να βλάψει θανάσιμα τη Ρωσία και να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνησή της. Η μη ρεαλιστική προσέγγιση της Ουάσινγκτον απέτυχε και το ΝΑΤΟ, το πλαίσιο για την εφαρμογή της, έχει πλέον αποδυναμωθεί θανάσιμα, όχι η Ρωσία.
Ως αποτέλεσμα, το γόητρο της Ουάσινγκτον έχει υποβαθμιστεί σημαντικά, ακόμη και αποδυναμωθεί. Η πεποίθηση της Ουάσινγκτον ότι με τη συνδυασμένη ισχύ της επιστημονικής-βιομηχανικής δύναμης του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να επιτύχει μια στρατηγική νίκη επί της Ρωσίας, εξοπλίζοντας τους Ουκρανούς για να πολεμήσουν για λογαριασμό της, γύρισε μπούμερανγκ. Όπως ο Ρούσβελτ το 1939, ο οποίος περίμενε ότι οι Γερμανοί θα κατέληγαν σε αδιέξοδο με τους αγγλογαλλικούς στρατούς κατά το πρότυπο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ουάσιγκτον δεν έλαβε υπόψη της την πιθανότητα η Ουκρανία να χάσει τη μάχη.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, ο Ρούσβελτ παγιδεύτηκε σε ένα σπιράλ χρέους με δαπάνες "ειδικών συμφερόντων". Αψηφώντας τη λογική και την οικονομική δυνατότητα, ο Ρούσβελτ επέλεξε περισσότερες ομοσπονδιακές δαπάνες μέχρι που συνειδητοποίησε ότι δεν λειτουργούσε. Με την έναρξη του πολέμου στην Ευρώπη, ο Ρούσβελτ είδε την ευκαιρία να απεγκλωβίσει την αμερικανική κοινωνία από την Ύφεση, οδηγώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο. Το σχέδιο του Ρούσβελτ λειτούργησε. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αναζωογόνησε την αμερικανική οικονομία και έδωσε τέλος στη χρόνια ανεργία της Αμερικής. Ταυτόχρονα, η φυσική νησιωτικότητα της Αμερικής διατήρησε τις αμερικανικές υποδομές και τον αμερικανικό λαό εκτός της εμβέλειας των εχθρών της.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν και το Κογκρέσο βρίσκονται σε παρόμοια πορεία με βαθιές συνέπειες, αλλά σήμερα, τα τρομακτικά καταστροφικά σύγχρονα όπλα καθιστούν την επιλογή του πολέμου αυτοκτονική. Με άλλα λόγια, τα προβλήματα του 21ου αιώνα δεν μπορούν να επιλυθούν με τη χρήση σχεδίων και πολιτικών του 20ού αιώνα. Αντί να διαμορφώνουν άλλη μια ψευδή αφήγηση για να δικαιολογήσουν τη χρηματοδότηση ενός διεφθαρμένου ουκρανικού κράτους που καταρρέει, η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της θα πρέπει να αμφισβητήσουν τη λογική ενός νέου, δαπανηρού ψυχρού πολέμου που στρέφεται κατά της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και μιας σειράς χωρών με παγκόσμιες απόψεις που αποκλίνουν έντονα από τις δικές μας.
Οι σχολές διοίκησης επιχειρήσεων διδάσκουν στους φοιτητές τους ότι οι καλές μάρκες έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων και να δημιουργούν κοινότητες ομοϊδεατών. Δεν είναι μόνο οι εταιρείες που χρειάζονται μάρκες- τις χρειάζονται και οι χώρες. Όταν ρωτήθηκε για την ικανότητα της Ουάσινγκτον να αντιμετωπίσει τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, ο Πρόεδρος Μπάιντεν δήλωσε: "Είμαστε το πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο, στην ιστορία του κόσμου. Μπορούμε να φροντίσουμε και τους δύο αυτούς [πολέμους]". Ο Μπάιντεν έκανε και κάνει λάθος. Οι πόροι της Αμερικής δεν είναι απεριόριστοι. Η δύναμή μας είναι περιορισμένη.
Στην Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, το αμερικανικό γόητρο έχει πληγεί. Οι Αμερικανοί χρειάζονται (και πρέπει να απαιτήσουν) μια νηφάλια ανάλυση των γεγονότων από τους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν πρόεδροι. Θα πρέπει να αναγκαστούν να προσδιορίσουν τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών- μια διαδικασία που θα πρέπει επίσης να προσδιορίσει τις πολιτικές και πολιτιστικές πραγματικότητες που δεν πρόκειται να αλλάξει η Ουάσινγκτον.
Douglas Macgregor
Douglas Macgregor, Col. (ret.) is a senior fellow with The American Conservative, the former advisor to the Secretary of Defense in the Trump administration, a decorated combat veteran, and the author of five books.
Πηγές:
Λέξεις εντοπισμού: #ΗΠΑ #Ουκρανία
