Υβριδικός Πόλεμος στα Βαλκάνια ?

●   Οι ΗΠΑ αποδυναμώνουν τον ρώσικο South Stream.
●   Οι ενεργειακές και εμπορικές διαδρομές Κίνας - Ευρώπης. Ο Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού.
●   Τα Βαλκάνια, εστία υβριδικών συγκρούσεων πολλών πρωταγωνιστών.
✎ A Hybrid War to break the Balkans? A. KORYBKO OrientalReview.org

♛ Άρθρο του 2015, που μάλλον θα είναι επίκαιρο για πολύ καιρό ...

Σύνοψη

Οι ΗΠΑ έχουν αποδυναμώσει τον ρωσσικό αγωγό South Stream.

• Η έγχρωμη επανάσταση στη Μακεδονία.
• Η πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα.
• Η κατάρριψη Ρώσσικου αεροπλάνου από Τουρκία.

Ο δρόμος στο μέλλον.

Το Πεκίνο, η τελευταία ελπίδα των Βαλκανίων

• Γενική ιδέα.
• Ο Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού (σιδηρόδρομος Πειραιάς Βουδαπέστη).
• Το στρατηγικό πλαίσιο της Κίνας.
• Γεω-οικονομία (κέντρο και διαδρομές).
• Ο Πειραιάς και το Σουέζ.
• Οι φόβοι των ΗΠΑ.

Τα Βαλκάνια θα παραμείνουν ένα από τα κύρια σημεία του νέου ψυχρού πολέμου μέσω υβριδικών συγκρούσεων των πρωταγωνιστών.

Υβριδικός Πόλεμος στα Βαλκάνια ?

Στο πνεύμα του καινούργιου Ψυχρού Πολέμου, και σε συνέχεια της επιτυχίας στην αποδυνάμωση του αγωγού South Stream, οι ΗΠΑ έχουν προτεραιοποιήσει τις προσπάθειες στην παρεμπόδιση του ρωσικού αγωγού, και το έχουν προς το παρόν επιτύχει σε μεγάλο βαθμό.

Η έγχρωμη επανάσταση στη Μακεδονία

Η πρώτη πρόκληση ήρθε με την προσπάθεια της Έγχρωμης Επανάστασης στην Μακεδονία, η οποία ευτυχώς αποκρούστηκε από τους πατριώτες πολίτες της χώρας.

Η πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα

Επόμενο βήμα στο πρόγραμμα αποσταθεροποίησης ήταν η πολιτική αναταραχή που απείλησε να καταλάβει την Ελλάδα με το δημοψήφισμα και τα παρεπόμενά του. Η ιδέα ήταν ότι εάν ο Τσίπρας έπεφτε, ο Βαλκανικός Αγωγός θα αντικαθίστατο με το έργο Eastring, που προωθούν οι ΗΠΑ.

Για μια ακόμα φορά τα Βαλκάνια αποδείχθηκαν ανθεκτικά και ο Αμερικάνικος σχεδιασμός ηττήθηκε. Αλλά ο τρίτος και πιο ανταγωνιστικός ελιγμός ψαλίδισε το έργο και το τοποθέτησε σε μάλλον διαρκή αναμονή

Ο τυχερός αριθμός Τρία (Τουρκία)

Η κρίσιμη πράξη έγινε στις 24 Νοεμβρίου, όταν η Τουρκία κατέρριψε το Ρώσικο βομβαρδιστικό, που επιχειρούσε στην περιοχή της Συρίας, και το νεογέννητο έργο έγινε θύμα της προβλέψιμης πια αλυσιδωτής σειράς γεγονότων πολιτικής αποσταθεροποίησης και των δύο πλευρών.

Με δεδομένο, το πόσο προφανές είναι, ότι η ενεργειακή συνεργασία θα ήταν ένα από τα θύματα της υποβόσκουσας Ρωσό-Τουρκικής έντασης, φαίνεται εύλογο ότι οι ΗΠΑ σκόπιμα παρεκκίνησαν την Τουρκία να προκαλέσει αυτή την αντίδραση που ξεκινάει ένα ντόμινο, στενεύοντας τα περιθώρια υλοποίησης του Βαλκανικού Αγωγού.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο ακυρώνεται ολοκληρωτικά, αλλά στρατηγικά θα ήταν ακριβές αν το περιγράφαμε οτι προσωρινά παραμερίζεται ή μπαίνει στο στο ράφι.

Είναι κατανοητό ότι η Ρωσία δεν επιθυμεί να ενισχύσει την θέση ενός κράτους που αποδεδειγμένα και κατάφωρα φέρεται επιθετικά. Αλλά αυτό ισχύει μόνο για την παρούσα κυβέρνηση και το τρέχον γενικό πλαίσιο,

Είναι σίγουρα αντιληπτό ότι μια θεμελιώδης μετατόπιση στην θέση της Τουρκίας (όσο και αν αυτό φαίνεται απίθανο στο άμεσο μέλλον) θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια χαλάρωση που θα αναβιώσει τον Βαλκανικό Αγωγό, αλλά ένα πιο πιθανό σενάριο θα ήταν εάν οι δυσαρεστημένες μάζες ή/και οι παλαβοί εκπρόσωποι του στρατού ρίχναν την κυβέρνηση.

Τουρκική Αναστροφή ?

Και οι δυο αυτές πιθανότητες μπορεί να συμβούν, αν κάποιος λάβει υπόψη του την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση του Ερντογάν και την αβέβαιη θέση στην οποία έχει θέσει τις ένοπλες δυνάμεις.

Είναι γνωστό ότι μια σημαντικά αυξανόμενη μερίδα Τούρκων είναι δυσαρεστημένοι (ειδικά ανάμεσα στο ολοένα αυξανόμενο αντάρτικο των Κούρδων). Πολύ λιγότερο συζητιέται η στρατηγικά δυσχερής θέση που αντιμετωπίζει ο στρατός τώρα.

Όπως έγραψε ο συγγραφέας τον Οκτώβριο, οι Τουρκικές δυνάμεις έχουν κατανεμηθεί μεταξύ αντι-κουρδικών επιχειρήσεων στο ευρεία  νοτιο-ανατολική περιοχή, προστατεύοντας την ενδοχώρα από τον ISIL και επιδρομές ακραίων αριστερών τρομοκρατών, σποραδικές παρεμβάσεις στο Βόρειο Ιράκ, και παραμένοντας σε συναγερμό κατά μήκος των Συριακών συνόρων.

Η κατάσταση αυτή είναι ήδη πολύ βαριά για να τη χειριστεί ένας στρατός, και το τελευταίο που χρειάζονται τώρα οι ηγέτες είναι να ισορροπήσουν ένα ακόμα θέμα, μια φανταστική και τελείως μη αναγκαία Ρωσική “απειλή” που μαγειρεύτηκε από τον Ερντογάν.

Η πίεση αυτή, μπορεί να αποδειχθεί υπέρμετρη για τους στρατιωτικούς, και με πρόταγμα την εθνική ασφάλεια και την εκπλήρωση του συνταγματικού τους ρόλου (της διασφάλισης της εδαφικής ακεραιότητας του κράτους) μπορεί να συνασπισθούν για να τον ανατρέψουν, παρά τις συστεμικές αλλαγές που ο ίδιος ξεκίνησε και έθεσε σε εφαρμογή την τελευταία δεκαετία για να αντιμετωπίσει τέτοια γεγονότα.

Ο δρόμος μπροστά

Υπάρχει πραγματικά μεγάλη πιθανότητας ότι ο Βαλκανικός Αγωγός θα ξεπαγώσει και το έργο θα προχωρήσει μια μέρα, μια και είναι μεγάλου στρατηγικού ενδιαφέροντος για τη Ρωσία, ακόμα και για την Τουρκία, ώστε να κρατιέται απεριόριστα παγωμένο. 

Είναι τώρα πολύ πιθανό, ότι στην Τουρκία, θα συμβεί μια πολιτική αλλαγή. Είτε από την τωρινή ηγεσία ή το πιο πιθανό με την εγκαθίδρυση μια επαναστατικής/δικτατορικής κυβέρνησης. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ νωρίς για τη Ρωσσία ή τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τις πολιτικές τους για τον Βαλκανικό Αγωγό.

Έτσι, και οι δύο μεγάλες δυνάμεις, προχωρούν με κάποιου είδους στρατηγική γεωπολιτικής εξασφάλισης, και σε κάθε περίπτωση, επικεντρώνεται στον Κινέζικο Βαλκανικό Δρόμο του Μεταξιού.

Όσο χτίζεται ο Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού, η Ρωσία θα διατηρήσει την πολυπολική έλξη μέσω του στρατηγικού συνεταίρου της στον οποίο μπορεί να συγκεντρώσει την επιρροή που έχει μέχρι στιγμής καλλιεργήσει.

Στην περίπτωση που ξεπαγώσει ο Βαλκανικός Αγωγός, τότε η Ρωσία μπορεί αμέσως να επιστρέψει στο μείγμα που ποτέ δεν εγκατέλειψε, και να ενωθεί πάλι στρατηγικά με τον Κινέζο σύμμαχο, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί. Αυτό είναι το εφιαλτικό σενάριο που οδηγεί τις ΗΠΑ να προσφεύγουν στον Υβριδικό Πόλεμο στην απελπισμένη τους απόπειρα να καταστρέψουν τον Βαλκανικό Δρόμο του Μεταξιού

Όπως αναφέρθηκε, η Ρωσική προσέγγιση είναι να εστιάζουν πιο πολύ σε ποικιλίες επιλογών, οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών που υποτίθεται θα συνόδευαν την βασισμένη στην ενέργεια φυσική υποδομή που σχεδιαζόταν να κατασκευαστεί.

Φαίνεται, ότι αντί για τον αγωγό αερίου που θα σχημάτιζε την ραχοκοκαλιά των νέων Βαλκανίων, τον ρόλο αυτό θα πάρει ο υψηλής ταχύτητας σιδηρόδρομος του Βαλκανικού Δρόμου του Μεταξιού. Και με τους δύο τρόπους, το πολυπολικό μεγάλο αυτό έργο δρα σαν μαγνήτης για την Ρωσική επιρροή.

Με την παρούσα διαμόρφωση της κατάστασης, η Ρωσία έχει σχετικά περιορισμένη επιρροή στις αποφάσεις της πορείας κατασκευής της υποδομής, αλλά ταυτόχρονα, γίνεται απαραίτητη στη Κίνα.
Το Πεκίνο δεν έχει σχεδόν καθόλου δεσμούς με τα Βαλκάνια, εκτός από καθαρά οικονομικές σχέσεις (ακόμα και αυτές είναι σχετικά πρόσφατες), και έτσι η προνομιούχος εμπλοκή της Ρωσίας στην υποστήριξη του έργου και την επένδυση στην διαδρομή του Βαλκανικού Δρόμου του Μεταξιού (που υποτίθεται θα έτρεχε παράλληλα με τον Βαλκανικό Αγωγό σαν επένδυση) βοηθά να ενισχύσει την υποστήριξη στην περιοχή παρουσιάζοντας ένα γνωστό και οικείο πρόσωπο με το οποίο έχουν συνηθίσει να δουλεύουν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

Δεν λέμε ότι η Κίνα δεν μπορεί να κάνει το έργο από μόνη της, ή ότι δεν υπάρχει επαρκής υποστήριξη για μια τέτοια πρωτοβουλία από τα Βαλκάνια. Όμως η συμμετοχή της Ρωσίας στην πρώτη γραμμή, εξασφαλίζει ένα ακόμα συνεταίρο, πολιτιστικά όμοιο και με καλές δυνατότητες συμμετοχής και επηρεασμού  στις τοπικές ελίτ. Αυτό μπορεί να συμβάλλει στην διαδικασία της επιτυχίας του εγχειρήματος.

Το Πεκίνο, η τελευταία ελπίδα των Βαλκανίων

Μέχρι τώρα θεμελιώθηκε ότι ο Στρατηγικός Συνεταιρισμός Ρωσσίας-Κίνας σκόπευε να φέρει επανάσταση στην Ευρωπαϊκή ήπειρο με την έγχυση πολυπολικής επιρροής κατά μήκος του Βαλκανικού Διαδρόμου, ο οποίος θα υποστήριζε τον Βαλκανικό Αγωγό και τον Βαλκανικό Δρόμο του Μεταξιού.

Δυστυχώς όμως, οι ΗΠΑ έχουν προσωρινά επιτύχει να φρενάρουν τον Βαλκανικό Αγωγό, πράγμα το οποίο σημαίνει ότιι ο Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού είναι το μόνο προς το παρόν βιώσιμο πολυπολικό μεγάλο έργο της περιοχής για το οποίο υπάρχουν προοπτικές υλοποίησης.

Με αυτά, είναι η Κίνα και όχι η Ρωσσία που κρατάει τον δαυλό της πολυπολικότητας στα Βαλκάνια, παρόλο που το Πεκίνο είναι ασφαλώς μερικώς εξαρτώμενο από την εγκαταστημένη Ρωσσική επιρροή που βοηθά να εξασφαλίσει  και πραγματοποιήσεις τον κοινό γεωστρατηγικό αντικειμενικό σκοπό.

Πάντως, προς το παρόν, ο Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού είναι οριακά πιο σημαντικός από τον Βαλκανικό Αγωγό, και σαν τέτοιος αξίζει ιδιαίτερης προσοχής στις στρατηγικές λεπτομέρειες για να συλλάβουμε καλύτερα το γιατί αποτελεί την τελευταία πολυπολική ελπίδα των Βαλκανίων.

Θεσμική θεμελίωση

Η γενική ιδέα

Η γενική ιδέα για τον Βαλκανικό Δρόμο τους Μεταξιού, φτιάχνεται μερικά χρόνια τώρα. Η γέννεσή της είναι η πολιτική της Κίνας που ονομάζεται "Μια Ζώνη Ένας Δρόμος" (One Belt One Road, Νέος Δρόμος του Μεταξιού) για την κατασκευή υποδομών παγκόσμιας σύνδεσης.
Η προσπάθεια αυτή συνελήφθη για να επιλύσει το διπλό πρόβλημα δημιουργίας ευκαιριών για εξωτερικές Κινέζικες επενδύσεις και συμπληρωματικά για να υποστηρίξει γεωστρατηγικές περιοχές στην προσπάθεια απελευθέρωσης ώστε να επιτύχουν πολυπολισμό.

Σε σχέση με την περιοχή που εξετάζουμε, ο Βαλκανικός Δρόμος Μεταξιού είναι η τοπική εφαρμογή αυτής της ιδέας, και πρακτικά είναι μέρος ευρύτερης εμπλοκής της Κίνας με τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Ο σιδηροδρομική σύνδεση (2012)

Ο τρόπος για την πολύπλευρη διάδραση τυποποιήθηκε το 2012, με την για πρώτη φορά σύνοδο της Κίνας και των Χωρών Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (China- CEEC) στην Βαρσοβία. Δύο χρόνια αργότερα μια σύνοδος στο Βελιγράδι, παρήγαγε την ιδέα για το μεγάλης ταχύτητας σιδηροδρομικό έργο Βουδαπέστη - Βελιγράδι - Σκόπια - Αθήνα που στόχευε στην εμβάνθυνση των οικονομικών ενδοσυνδέσεων των δύο πλευρών.

Η σύνοδος Suzhou (2015)

Η σύνοδος στο Suzhou to 2015 παρήγαγε ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για το 2015-2020, το οποίο μεταξύ άλλων, προτείνει την δημιουργία μια κοινής εταιρείας χρηματοδότησης, για να προμηθεύσει κονδύλια πιστώσεων και επενδύσεων για αυτό και άλλα έργα. Επίσης

• Περιέγραψε επίσημα τον Βαλκανικό Δρόμο του Μεταξιού σαν την Ταχεία Εδαφική και Θαλάσσια Γραμμή Κίνας - Ευρασίας (China-Eurasia Land-Sea Express Line).
• Εισηγήθηκε ότι πρέπει να ολοκληρωθεί στον Καινούργιο Ευρασιατικό Εδαφικό Οικονομικό Διάδρομο (New Eurasian Land Bridge Economic Corridor), κάποια στιγμή στο μέλλον.
• Υπονόησε ότι το Πεκίνο θα ήθελε να δεί τις χώρες να συνεργάζονται πιο πραγματιστικά και με τη Ρωσία (με πρώτη την Πολωνία).

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Xinhua ανέφερε ότι οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι συμφώνησαν να συμπληρώσουν το τμήμα Βουδαπέστη - Βελιγράδι του έργου μέχρι το 2017.

Στρατηγικό πλαίσιο

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Κίνα έχει επιταχύνει τις διπλωματικές, οικονομικές και θεσμικές σχέσεις με την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη σε διάστημα μόλις λίγων ετών, γινόμενη εκπληκτικά κύριος παίκτης σε μια περιοχή που είναι μακριά της σχεδόν στην άλλη άκρη του πλανήτη και μερικώς ένα τυπικό συστατικό στοιχείο του μονοπολικού bloc.

Αυτό μπορεί να εξηγηθεί:

• από την ελκυστική οικονομική έφεση προς την ΕΕ, η η οποία διαπερνά κάθε είδους πολιτικά σύνορα, και
• την συμπληρωματική φιλοδοξία του Ανατολικο Ασιατικού γίγαντα για την εμβάνθυση της παρουσίας του παγκοσμίως.

Οι δύο αυτοί παράγοντες συνδυάζονται σε ένα φοβερό συστατικό της μεγάλης στρατηγικής της Κίνας, η οποία αγωνίζεται να χρησιμοποιήσει αναπόφευκτα οικονομικά θέλγητρα καθοδηγώντας του συνεταίρους της (ειδικά αυτούς που αντιπροσωπεύουν τον μονοπολικό κόσμο) στον δρόμο της απτής γεωπολιτικής αλλαγής σε περίοδο μιας γεννιάς.

Για να επανέλθουμε στον Βαλκανικό Δρόμο τους Μεταξιού, αυτός αντιπροσωπεύει το κύριο όχημα του Πεκίνου για να επιτύχει την μακροπρόθεσμη στρατηγική του, και την γεω-οικονομική λογική. Για το πως αναμένουμε να λειτουργήσει θα εξηγηθεί στο επόμενο τμήμα.
Πριν προχωρήσουμε όμως, θα πρέπει να θυμηθούμε τι είπαμε προηγουμένως σχετικά με τις ηγεμονικές επιταγές των ΗΠΑ, μια και αυτό εξηγεί γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται τόσο την οικονομική εμπλοκή της Κίνας στην ΕΕ, τόσο που σχεδιάζουν να πάνε τόσο μακριά όσο να επινοούν καταστροφικούς Υβριδικούς Πολέμους για να το επιτύχουν.

Γεω-Οικονομική θεμελίωση

Η γεω-οικονομική αιτιολόγηση του Βαλκανικού Δρόμου του Μεταξιού είναι προφανής. Μπορεί εύκολα να εξηγηθεί εξετάζοντας την ευρύτερη Κεντρική και Ανατολική Ευρωπαϊκή περιοχή που οραματίζεται να συνδέσει.

Το κέντρο και οι διαδρομές

Η Νοτιοανατολική Ευρωπαϊκή χερσόνησος, εισχωρεί σε κάθε μια από αυτές τις περιοχές, και το κεντρικό σημείο αυτού του μεγάλου χώρου είναι η Ουγγαρία.

Όπως είναι σήμερα, δεν υπάρχει αξιόπιστος διάδρομος βορρά - νότου που να συνδέει την Ουγγαρία και τις γύρω της αγορές (Γερμανία, Πολωνία) με τα Ελληνικά Μεσογειακά λιμάνια, πράγμα που σημαίνει ότι το Κινέζικο ναυτικό εμπόριο με αυτές τις μεγάλες οικονομίες πρέπει φυσικά να παρακάμψει το εύρος όλοκληρης της ΕυρωπαΪκής χερσονήσου.

Ο Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού, αλλάζει αυτά τα δεδομένα, και κόβει ημέρες μεταφοράς μεταφέροντας αγαθά της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στο Ελληνικό λιμάνι του Πειραιά, σε βολική απόσταση από τα Κινέζικα οχήματα που διασχίζουν το Σουέζ. Αυτό εξοικονομεί χρόνο και χρήμα, κάνοντας την διαδρομή πιο επικερδή και αποδοτική για όλους που εμπλέκονται.

Στο μέλλον, οι οικονομίες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, θα μπορούσαν να στέλνουν τα φορτία τους μέσω Ρωσσίας προς Κίνα μέσω της Ευρασιατικής Χερσαίας Γέφυρας (Eurasian Land Bridge) , αλλά παρόλο που αυτό είναι ευεργετικό στις σχέσεις παραγωγού - καταναλωτή, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πλεονεκτικό για τους μεταπωλητές, που σχεδιάζουν να επανεξαγάγουν τα προαναφερόμενα αγαθά σε άλλα μέρη στον κόσμο.

Για να αποκτήσει κανείς πλεονέκτημα στις τρέχουσες δυναμικές οικονομικές εξελίξεις στην Ανατολική Αφρική και Νότια Ασία (είτε για να πουλήσει στις αγορές αυτές ή να χτίσει φυσική παρουσία) είναι καλύτερο για τους επιχειρηματίες και των δύο πλευρών να συνδεθούν μεταξύ τους μέσω θαλάσσιων κόμων, πράγμα που θα τους επιτρέπει γρήγορα και αποτελεσματικά να διακινούν τα προκαθορισμένα προς μεταφορά αγαθά.

Ο Πειραιάς

Μιλώντας γεω-οικονομικά, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από τον Πειραιά. Είναι το πιο κοντινό λιμάνι της Ευρώπης στο Σουέζ.  Η διώρυγα του Σουέζ είναι ο δρόμος πρόσβασης στους προορισμούς που προαναφέρθηκαν, με ή χωρίς μεταπωλήσεις αγαθών (εάν οι Ευρωπαίοι επιχειρηματίες αποφασίσουν το εξάγουν κατευθείαν, και να μην χρησιμοποιήσουν Κινέζο ενδιάμεσο).

Για να γίνει η σύνδεση με τον Πειραιά, απαραίτητη προϋπόθεση υποδομής είναι ένας σιδηρόδρομος μεγάλης ταχύτητας, που λέγεται Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού. Η επιτυχής ολοκλήρωση ενός τέτοιου έργου, θα οδηγούσε σε ένα σημαντικό άθροισμα Ευρωπαϊκού εμπορίου, επικερδώς κατευθυνόμενο προς την Κίνα και άλλες αναπτυσσόμενες μη δυτικές περιοχές όπως η Ινδία και η Αιθιοπία.

Οι φόβοι των ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ φοβούνται την αποδυνάμωση της θέσης τους σαν κύριο εμπορικό συνεταίρο της ΕΕ, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι στρατηγικά μια ολισθηρή κατηφόρα που αν την πάρουν, μπορεί να οδηγήσει σε γρήγορο ξήλωμα του ηγεμονικού τους ελέγχου.

Αν το δούμε από την ανάποδη πλευρά, η Βαλκανικός Δρόμος του Μεταξιού, είναι η τελευταία ελπίδα της ΕΕ για να έχουν ένα πολυπολικό μέλλον, ανεξάρτητο από τον απόλυτο Αμερικανικό έλεγχο, και γιαυτό είναι γεωπολιτικά τόσο αναγκαίο από τη Ρωσία και την Κίνα, να δουν το έργο αυτό να ολοκληρώνεται.

Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος

Η αναπόφευκτη σύγκρουση αυτού του  Νέου Ψυχρού Πολέμου και τα εξαιρετικά υψηλά οφέλη που περιλαμβάνονται σημαίνουν ότι τα Βαλκάνια θα παραμείνουν ένα από τα κύρια σημεία σε αυτή την επικίνδυνη πάλη μέσω αντιπροσώπων (πληρεξουσίων), παρόλη την εναλλαγή των πολυπολικών πρωταγωνιστών.

Πηγή:

• A Hybrid War to break the Balkans?
• Written by Andrew KORYBKO on 27/11/2015,
  OrientalReview.org, Open Dialogue Research Journal
• Guest Post: A Hybrid War To Break The Balkans? | Zero Hedge
• 21.01.17 A Hybrid War to Break the Balkans?

Λέξεις εντοπισμού: