Παρεξηγημένες έννοιες
• Οι μεταρρυθμίσεις
• Το ΔΝΤ
• Το μεγάλο παχύ κράτος
• Η ανάγκη διαγραφής χρέους
• Τα μνημόνια και η λιτότητα
✎ Παρεξηγημένες έννοιες – The Analyst
♕ Μια Η άλλη ερμηνεία είναι η σκόπιμη αλλοίωση της έννοιας, που αποκρύπτει τις προθέσεις, τον σκοπό, και τις επιμέρους επιδιώξεις (βλέπε σχόλια).
... (α) Η φιλελεύθερη οικονομία
Η φιλελεύθερη οικονομία είναι ένα από τα πλέον αποτελεσματικά οικονομικά συστήματα, όταν:- τα μεγέθη των επιχειρήσεων δεν είναι υπερβολικά μεγάλα,
- λειτουργούν σωστά οι επιτροπές ανταγωνισμού,
- είναι σωστά «ρυθμισμένο» το τραπεζικό σύστημα
(όπως πριν το 1999, όπου καταργήθηκε ο τραπεζικός νόμος (Glass-Steagall act)).
Η φιλελεύθερη οικονομία αντικαταστάθηκε από το νεοφιλελεύθερο παραλογισμό, ο οποίος επέβαλλε:
- την απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού κλάδου,
- την υπερβολική διόγκωση των πολυεθνικών μέσω εξαγορών και συγχωνεύσεων,
- τους φορολογικούς παραδείσους,
- την ιδιωτικοποίηση των πάντων, από το στρατό έως την Παιδεία και την Υγεία.
Η φιλελεύθερη, μικτή οικονομία η οποία λειτούργησε εξαιρετικά αποτελεσματικά έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το νεοφιλελευθερισμό ο οποίος μοιάζει με τον κομμουνισμό. Και οι δύο επιδιώκουν μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία όπου ο μεν πρώτος στα χέρια της ελίτ, ενώ ο δεύτερος στο κράτος.
Η σημερινή αντιπολίτευση ... έχασε εντελώς τη φιλελεύθερη ιδεολογία της – μετατρεπόμενη σε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα, χωρίς ίσως καν να το συνειδητοποιήσει.
... (β) Οι μεταρρυθμίσεις
Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις συγχέονται με τις μειώσεις των μισθών, των συντάξεων, του κοινωνικού κράτους κοκ. Αυτό είναι λάθος.Όταν οι μεταρρυθμίσεις εφαρμόζονται σωστά, οδηγούν στην αύξηση τους (ανάλυση), αφού καλυτερεύουν την ανταγωνιστικότητα ενός κράτους, με αποτέλεσμα να παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει, οπότε να ευημερεί.
... (γ) Το ΔΝΤ
Το ΔΝΤ λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά μετά την ίδρυση του (1945), έως τη δεκαετία του 1970.Αλώθηκε από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, μετατράπηκε σε έναν οργανισμό επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στον πλανήτη. Παράλληλα, υπηρετεί τις πολυεθνικές, όσον αφορά τη ληστεία των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα χρηματοδότησης
Μετά την εισβολή του στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, έχασε εντελώς την αξιοπιστία του, λόγω των απίστευτα λανθασμένων οικονομικών συνταγών και προβλέψεων ...
Στην Ιρλανδία, ο υπεύθυνος του ΔΝΤ (Modi) εφάρμοσε μία πολύ πιο επιτυχημένη πολιτική. Τεκμηριώνεται δε από τις παρακάτω δηλώσεις του κ. Modi, σε σχέση με την Ελλάδα:
Όλα όσα έχουμε μάθει τα τελευταία πέντε χρόνια είναι το ότι, αποτελεί μία απίστευτα άσχημη οικονομική πολιτική να επιβάλεις σε μία χώρα που ευρίσκεται σε έναν αποπληθωριστικό καθοδικό κύκλο (στο σπιράλ του θανάτου), όπως η Ελλάδα, μία πολιτική λιτότητας.
Ειλικρινά έχω σοκαρισθεί, ακούγοντας πως κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται συζήτηση για έναν υψηλότερο ΦΠΑ στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν έχουμε διαπιστώσει ότι, μία βιαστική αύξηση του ΦΠΑ, μπορεί να εκτροχιάσει ακόμη και μία χώρα με ισχυρή οικονομία, όπως η Ιαπωνία.
... (δ) Το μεγάλο, παχύ κράτος
Η τέταρτη παρεξηγημένη έννοια είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα. Πρόκειται για μία λανθασμένη εντύπωση, η οποία καλλιεργείται σκόπιμα – αφού οι αριθμοί τεκμηριώνουν κάτι εντελώς διαφορετικό.Από στοιχεία του ΟΟΣΑ (πηγή, σελίδα 105 pdf) ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα το 2011 (γενική κυβέρνηση) ήταν στο 7,9% του εργαζόμενου πληθυσμού – πολύ χαμηλότερος δηλαδή από το μέσο όρο (κόκκινη στήλη, 15,5%) καθώς επίσης από τη Γερμανία (10,6%). Η ίδια μελέτη αναφέρεται και στους δημοσίους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα – αφορά όμως επιχειρήσεις του δημοσίου, τις οποίες πολλά άλλα κράτη έχουν ιδιωτικοποιήσει, στα πλαίσια της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, ενώ η Ελλάδα (ακόμη) όχι.
Όπως έχουμε δε ήδη αναφέρει (ανάλυση), το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά η ελλιπέστατη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα τους – η οποία δεν οφείλεται μόνο στους ίδιους αλλά, επίσης, στον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό, στο πελατειακό κράτος, στις ελλειμματικές υποδομές, στην κακή οργάνωση και κατανομή τους, στη διαδικασία των προσλήψεων κοκ.
... (ε) Η ανάγκη διαγραφής χρέους
Η επόμενη παρεξηγημένη έννοια είναι η διαγραφή χρέους, η οποία θεωρείται από πολλούς ανέντιμη ... εύλογα όσον αφορά τους φορολογουμένους των άλλων χωρών.Κανένας όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Έλληνες Πολίτες για τη μεταφορά των χρεών τους από τους τοκογλύφους στα κράτη της Ευρωζώνης (ανάλυση) – αφού επρόκειτο για μία απόφαση που ελήφθη ερήμην τους το 2010, κυρίως από τους ηγέτες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία), καθώς επίσης από τον τότε πρωθυπουργό, ο οποίος ούτε τους ρώτησε, ούτε τους είχε προειδοποιήσει με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Οι Έλληνες πολίτες δεν ρωτήθηκαν ούτε για το PSI, ξανά με ευθύνη του γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος απαγόρευσε δικτατορικά το δημοψήφισμα στον πρωθυπουργό – ενώ υπάρχουν πολλά άλλα «ελαφρυντικά», τα οποία έχουμε παρουσιάσει στις αναλύσεις «Ρήξη ή αργός θάνατος», «Ριζική λύση ή χρεοκοπία», «Διαγραφή» κοκ.
Επομένως, η ανεντιμότητα της ενδεχόμενης διαγραφής δεν αφορά τους Έλληνες αλλά, κυρίως, τη Γερμανία – από την οποία θα πρέπει οι Ευρωπαίοι να ζητήσουν την ανάληψη των ευθυνών, για την προστασία των τραπεζών εκ μέρους της.
... (στ) Τα μνημόνια και η λιτότητα
Τα μνημόνια και η πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από ότι σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία. Τα γεγονότα είναι τα εξής:Οι δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις, ο περιορισμός των κοινωνικών παροχών και επιδοτήσεων για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας προκάλεσαν φυσικά τη μείωση του διαθεσίμου εισοδήματος, περιορισμό της ζήτησης, της κατανάλωσης, των εσόδων του δημοσίου κλπ.
Εάν τώρα ερευνήσει κανείς τις αλλαγές στις «γενικότερες δαπάνες» από το 2010 έως το 2013 εντός των χωρών της Ευρωζώνης, συγκρίνοντας τες με τις αλλαγές στο ΑΕΠ τους, θα καταλήξει στο γράφημα που ακολουθεί.
Με εξαίρεση τη μερκαντιλιστική Γερμανία (ανάλυση) ... οι αλλαγές στις «γενικότερες δαπάνες» είναι σχεδόν ίσες με τις αλλαγές του ΑΕΠ – όπου η Ελλάδα κυριολεκτικά δολοφονήθηκε με την επιβολή των μνημονίων. Οι αυξήσεις των «γενικότερων δαπανών» (Ευρωζώνη των 12, Γαλλία, Γερμανία), αύξησαν το ΑΕΠ, ενώ οι μειώσεις (Ελλάδα, Ισπανία) το μείωσαν.
Εάν ήθελε τώρα κανείς να σταθεροποιήσει ή να μειώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, τότε δεν θα έπρεπε να περιορίσει τις «γενικότερες δαπάνες» (μισθούς, συντάξεις, απολύσεις κλπ.), οι οποίες ήταν της τάξης του 44% του ΑΕΠ πριν από την κρίση (έναντι 45% της Γερμανίας και 51% της Γαλλίας), αλλά να αυξήσει τα έσοδα – τα οποία ήταν στο 38% του ΑΕΠ, έναντι 43% της Γερμανίας και 48% της Γαλλίας (κάτι που συμπεράναμε και με την άλλη ανάλυση μας – πηγή).
Επομένως, η πολιτική που εφάρμοσε η Τρόικα στην Ελλάδα ήταν απολύτως λανθασμένη – οπότε η χώρα μας δεν νομιμοποιείται μόνο να απαιτήσει διαγραφή του μη βιώσιμου μέρους του χρέους της, αλλά, επίσης, αποζημίωση από την Τρόικα για τις ζημίες που υπέστη σε οικονομικό επίπεδο (περί το 1 τρις € από την κατάρρευση των τιμών των παγίων στα ακίνητα, στις μετοχές κοκ.), σε εθνικό (συνεχείς προσβολές από τους άλλους λαούς), σε ψυχολογικό (καταθλίψεις, αυτοκτονίες), καθώς επίσης σε κοινωνικό (ανθρωπιστική κρίση κλπ.).
... Επίλογος
Η Ελλάδα χρειάζεται μία έντιμη συμφωνία με τους δανειστές της,.... για την ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της, την έξοδο της στις αγορές, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.Τη συμφωνία αυτή τη δικαιούται, αφενός μεν με κριτήριο την τεράστια υπομονή που έδειξαν οι Πολίτες της, παρά το ότι υπέστησαν τα πάνδεινα επί πέντε ολόκληρα χρόνια, αφετέρου λόγω των καταστροφικών μέτρων που της επιβλήθηκαν ερήμην της – προκαλώντας τεράστιες ζημίες τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό της τομέα.
Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας το πρόβλημα δεν είναι η συμφωνία, αλλά τα συνεχή «ήξεις αφήξεις» της κυβέρνησης και των στελεχών της – τα οποία αφενός μεν δεν εμπνέουν την απαιτούμενη εμπιστοσύνη, αφετέρου δεν τηρούν δυστυχώς κανέναν απολύτως κανόνα μίας αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως δεν θα πληρώσουν για μία ακόμη φορά οι Έλληνες την ανεπάρκεια των πολιτικών τους ηγεσιών, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες..
Σχόλια:
Γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὶς πράξεις τους ἄλλαζαν ἀκόμα καὶ τὴν σημασία τῶν λέξεων.Καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει
Θουκυδίδης, " Ἱστορία τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου", (Γ,82,4)
Τα μνημόνια δεν είναι οικονομικό εργαλείο που απέτυχε ... είναι οικονομικό όπλο που πέτυχε.
Τώρα που τελείωσαν τα λεφτά, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας
Λέξεις εντοπισμού:
